Wspólnota Ruchu Emigracyjnego - Rzymskokatolicka Parafia św. Wojciecha w Mrągowie

Założenia RAE

Wezwaniem naszych czasów jest nowa ewangelizacja Kościoła i świata. Misja Kościoła zmierza do zbawienia całego rodzaju ludzkiego, czyli do zgromadzenia wszystkich ludzi w domu Ojca. W tej misji uczestniczą wszyscy chrześcijanie jako jednostki i wspólnoty. Od dwudziestu pięciu  lat uczestniczy w niej również Ruch Apostolatu Emigracyjnego. Jego początki są bardzo skromne, ale w Bogu nadzieja, ęe z czasem rozwinie się on w potężny ruch kościelny. Ci wszyscy, którzy pragną w tym Ruchu uczestniczyć, winni poznać podstawowe jego założenia.


1. RACJE ISTNIENIA

a. Sytuacja pastoralna emigrantów

Nowa ewangelizacja Kościół pragnie ogarnąć cały świat i różnorodne środowiska ludzkie. Specyficznym środowiskiem, wymagającym specjalnej troski duszpasterskiej i apostolskiej, jest świat emigracji. Liczy on ponad 200 mln świeżych emigrantów. Rzeczywista liczba emigrantów, biorąc pod uwagę ich potomków, jest wielokrotnie większa.

Wszelkie urazy emigranta, żyjącego często w środowisku głęboko zlaicyzowanym, wpływają negatywnie na jego życie religijne i moralne. Świadczą o tym takie zjawiska, jak: porzucanie przez emigrantów praktyk religijnych, odstępstwa od wiary, wypisywanie się z Kościoła (RFN), wstępowanie do sekt. Wielu emigrantom zagraża rozprzężenie moralne, które uwłacza ich godności, hańbi imię Polaka w świecie i przynosi szkodę społeczeństwu. Dziś bardziej niz. kiedykolwiek dotąd z emigracji dociera do Polski, ciche, ale pełne boleści wołanie S.O.S.

Z drugiej strony trzeba podkreślić, ze emigracja sama w sobie nie jest zła. Jest zjawiskiem naturalnym, które nosi w sobie blaski i cienie, nadzieje i zagrożenia. Dzięki osobistemu wysiłkowi i pomocy drugich, emigranci maja szanse stać się „nowymi ludźmi” i „nowymi chrześcijanami”, którzy jako wędrowni świadkowie Chrystusa mogą przyczynić się do rozwoju Kościoła w świecie i do zespolenia wokół Chrystusa całej rodziny ludzkiej.

b. Nauka Kościoła

We współczesnych warunkach świata emigracji, a zwłaszcza jego zróżnicowania, zmienności i sekularyzmu, tradycyjne duszpasterstwo emigracyjne – choć nadzwyczaj cenne – nie wystarcza. Obejmuje ono bowiem część emigrantów (np. w Niemczech tylko około 30%), niewielka pomocą służy emigrantom najnowszym, a swe działania ogranicza często do podstawowych posług duchowych. Sami duszpasterze emigracyjni nie są dziś w stanie rozwinąć wśród emigrantów szerokiej działalności ewangelizacyjnej.

Dziś potrzebna jest nowa i powszechna ewangelizacja świata emigracji. Dlatego Kościół głosi zasadę, ze cały Lud Boży jest odpowiedzialny za apostolat emigrantów. W tej wspólnej misji maja uczestniczyć, każdy zgodnie z własnym powołaniem i charyzmatem, wszyscy wierni jako jednostki i wspólnoty. Prawo kanoniczne wyraźnie mówi, ze apostolat emigracyjny jest „apostolatem w drodze”, towarzyszącym emigrantom we wszystkich miejscach ich pobytu, a wiec w Kościele kraju emigracji i w Kościele kraju imigracji. Oba Kościoły lokalne maja do wypełnienia w tej dziedzinie własne zadania apostolskie. A te zadania ciążą nie tylko na pasterzach czy instytutach zakonnych, ale także na wszystkich wiernych świeckich.

2. NARODZINY I ISTOTA RAE

a. Narodziny

Po wojnie w Polsce przestało istnieć wiele dzieł apostolatu emigracyjnego. Zmieniły się warunki w kraju i na emigracji, ale potrzeby polskich emigrantów wcale nie zmalały. Stąd dziś zachodzi potrzeba odnowy i rozwoju nowoczesnego ruchu apostolatu emigracyjnego na miarę trzeciego millennium chrześcijaństwa. Jednakże do rzeczywistej odnowy i prawdziwego umisyjnienia duszpasterstwa emigracyjnego potrzebny jest dar Ducha Świętego.

W świecie emigracji Duch Święty chce się w sposób szczególny posłużyć zgromadzeniami zakonnymi, których celem jest apostolat emigracyjny. Z woli Boga i Kościoła Towarzystwo Chrystusowe i Siostry Misjonarki Chrystusa Króla są powołani, aby własnym charyzmatem ubogacać cały Kościół, zwłaszcza zaś Kościół w Polsce. Z duchowości wspólnoty chrystusowców zrodził się kościelny Ruch Apostolatu Emigracyjnego. W dniach 21-22 września 1985 r. spotkało się na Jasnej Górze ponad 400 sympatyków tego apostolatu. Przeżyte tam, u stop Królowej Polski i Polonii Zagranicznej, całonocne czuwanie modlitewne w intencji polskich emigrantów uznaje się za formalne narodziny Ruchu.

b. Istota

RAE nie jest organizacją religijną, ale ruchem apostolskim, działającym w Kościele i w jedności z pasterzami Kościoła. Jest zakorzeniony w misji Kościoła wobec emigrantów. Nie ma on wyręczać ogółu wiernych z ich żądań w tej dziedzinie. Raczej odwrotnie, jest on apostolskim zaczynem, który ma przenikać do wszystkich środowisk i wspólnot kościelnych, aby działając tam od wewnątrz, przyczyniać się do ożywiania powszechnego powołania Ludu Bożego w odniesieniu do emigrantów. Ruch jest wiec jakby zarodkiem nowego społeczeństwa chrześcijańskiego, świadomego swej odpowiedzialności i swych zadań w dziedzinie ewangelizacji świata emigracji.

Choć RAE nie jest stowarzyszeniem, to jednak jest swoista Wspólnota Apostolska, obejmująca wiernych różnych stanów: kapłanów, osoby konsekrowane i ludzi świeckich, czyli tych wszystkich, którzy aprobują i realizują – zgodnie z własnym powołaniem i charyzmatem – cel i zadania Ruchu.

3. CEL I ZADANIA

a. Cel:

Celem RAE jest spełnianie wszelkiego rodzaju apostolstwa wśród i na rzecz emigrantów, zarówno w Kraju, jak i poza jego granicami. Apostolat emigracyjny jest wiec apostolatem bez granic. Można i trzeba go praktykować wszędzie, choć ma on różną specyfikę. Za granica jest on niejako „frontem” pracy duszpasterskiej i misyjnej. Natomiast w kraju jest on głównie – choć nie tylko – duchowa „baza” tej pracy. Wszakże również w kraju można być prawdziwym apostołem polskiej emigracji.

b. Zadania:

Zadaniem RAE jest najpierw kształtowanie świadomości powszechnego apostolatu emigracyjnego. Wymaga to: budzenia w społeczeństwie zainteresowania sprawami i potrzebami emigrantów, upowszechniania wiedzy o zjawisku emigracji, przyczyniania się do podnoszenia w narodzie kultury emigrowania. Troską członka RAE jest staranie, aby każdy Polak w Kraju czuł się moralnie odpowiedzialny za los swych rodaków za granica.

Drugim zadaniem RAE jest podjęcie konkretnych działań na rzecz polskich emigrantów. W szerokiej gamie tych działań mieści się pomoc duchowa (zwłaszcza modlitwa), duszpasterska, katechetyczna, kulturalna, społeczna i materialna. Formy i sposoby apostolatu są tu zależne od powołania i charyzmatu poszczególnych członków Ruchu.

Ważnym zadaniem jest troska o budzenie i formacje powołań: kapłańskich, zakonnych i apostołów świeckich dla emigracji. Sam Ruch, jeśli ma być silny, musi być masowy i dynamiczny. Stąd jego troska jest zjednywanie jak największej ilości członków i sympatyków RAE.

Kolejnym zadaniem członków RAE jest prowadzić lub wspierać, zarówno duchowo jak i materialnie, dzieła przeznaczone dla duszpasterstwa i apostolatu emigracyjnego. Idzie tu o dzieła krajowe (Towarzystwo Chrystusowe, Siostry Misjonarki Chrystusa Króla), a także zagraniczne, np. dzieła duszpasterstwa polonijnego na Wschodzie.

Szczególną troska RAE jest ożywianie duchowej i kulturalnej więzi Polonii zagranicznej z Macierzą i Kościołem w Polsce. Miedzy innymi, Ruch winien popierać współprace rożnych dziel apostolskich (np. parafii) w Kraju i za granicą.

RAE jest i powinien być otwarty na nowe – zgodne z duchem Kościoła – inicjatywy. Stąd dopuszcza on podejmowanie rożnych innych działań apostolskich, które są dostępne dla danych członków.

4. DZIAŁANIE RUCHU

Zamierzony przez Ruch apostolat emigracyjny ma obejmować szeroki wachlarz działań o charakterze duchowym, pastoralnym, społecznym, kulturalnym, oświatowym czy nawet sportowym. Formy i metody działania są dostosowane do powołania i charyzmatu członków.

Od momentu narodzin RAE podstawowa forma działania jest apostolat modlitwy i ofiary. Właśnie modlitwa i ofiara są potęgami kosmicznymi o charakterze zbawczym. Zwłaszcza ludzie świeccy mogą stać się prawdziwymi apostołami emigrantów przez całe swe życie chrześcijańskie: przez modlitwę i życie duchowe, przez codzienna prace i czyny pokutne, przez czyny miłości i ofiary materialne, przez poświecenie siebie Bogu w intencjach Ruchu. Dlatego, gdzie to tylko możliwe, należy tworzyć grupy modlitewne: dziecięce, młodzieżowe i osób starszych.

Prawdziwym centrum apostolatu emigracyjnego jest i powinna być parafia. Na emigracji jest to oczywistością. Natomiast mało mówi się o misyjnym powołaniu parafii krajowej. Tymczasem ona tez ma do spełnienia ważne posłannictwo wobec emigrantów. Ma to być zarówno przygotowanie dalsze, dotyczące ogółu wiernych, jak i przygotowanie bliższe (psychologiczne, duchowe, praktyczne) zamierzających emigrować. Nadto parafia krajowa powinna na różny sposób towarzyszyć swym synom i córkom na emigracji. Odpowiednio przygotowani świeccy apostołowie mogą uczestniczyć w kościelnych pracach jako katecheci, animatorzy grup, asystenci społeczni, radcy prawni, nauczyciele, działacze kultury i pracownicy w środkach społecznego przekazu.

Nowoczesny apostolat emigracyjny wymaga koniecznie korzystania z wszelkich dostępnych środków społecznego przekazu, a zwłaszcza z programów radiowych i telewizyjnych, a także z wydawnictw. Od samego początku swego istnienia nasz Ruch dostrzegał potrzebę publikowania własnego biuletynu.

Okazją do bardziej intensywnej działalności RAE jest Dzień Emigranta, wyznaczony na 3 maja i na niedzielę przed uroczystością Chrystusa Króla. Zgodnie z wolą Kościoła dzień ten ma służyć budzeniu sumień na sprawy ewangelizacji emigrantów i praktykowaniu wspólnotowej modlitwy za braci na obczyźnie.

6. DUCHOWOŚĆ I FORMACJA

a. Duchowość

Skuteczność działania RAE zależy przede wszystkim od głębokiej duchowości jego członków, którzy troskę o własne uświęcenie powinni traktować jako niezbędny fundament jakichkolwiek prac apostolskich. Jak już wspomniano, nasz Ruch czerpie swa duchowość z charyzmatu Towarzystwa Chrystusowego i spokrewnionego z nim charyzmatu Sióstr Misjonarek. Na specyficzną duchowość RAE składają się: bezgraniczne umiłowanie sprawy Bożej wśród emigrantów, radosne poświęccenie siebie (modlitwy, ofiary, pracy, czasu, środków) na służbę polskim emigrantom, silne poczucie jedności kościelnej i autentyczna więź z pasterzami Kościoła; przywiązanie do Ojczyzny i jej kultury z równoczesnym poszanowaniem innych narodów i kultur. Syntezę tej duchowości wyraża zawołanie: „Wszystko dla Boga i Polonii Zagranicznej”.

b. Formacja

Warunkiem owocnej pracy apostolskiej jest pogłębiona formacja duchowa, apostolska i praktyczna, dostosowana zawsze do stanu i powołania poszczególnych członków. Wszyscy członkowie są wezwani przez samego Chrystusa do doskonalenia swej formacji chrześcijańskiej i apostolskiej poprzez: osobista prace nad sobą; korzystanie z odpowiednich ćwiczeń duchownych; comiesięczne spotkania w grupach; lekturę duchowa i inne odpowiednie środki.

Z myślą o szerzeniu naszego Ruchu, w 1984 roku powstał w Poznaniu Instytut Duszpasterstwa Emigracyjnego, którego celem jest formacja wyspecjalizowanej kadry apostolatu emigracyjnego. Świeccy absolwenci tej placówki są – a przynajmniej mogą być – dyplomowanymi liderami czy animatorami RAE.

Moderator
ks. Wiesław Wójcik TChr